Кхера
Кхе́ра, Ӏа́лама кхе́ра, тӀо, кхе́ртӀо (ба) (эрс: камень, природный камень, шр.-эрс. // ст.‑слав. камы, камень, каминь[1]) — чӀоагӀа маьхала доаца лоаман чхара е да́къа.
Лоадам дола кхерий
Цхьаццадола кхерий деза лоархӀаш хиннад на́ха. Масала, ХьажцӀен саьн чу чубелла боалача кхерах хьажоша барт боаккх, АллахӀа Элчано, ﷺ, ишта деш хинна хиларах.
Белгалдаккхар
- ↑ ЭССЯ, 1983, оа. 137, 138.
Литература
- Элиаде М. Трактат по истории религий. В 2 т. — СПб.: Алетейя, 1999. — Т. 2. — 414 с. — (Миф, религия, культура). — ISBN 5-89329-160-3.
- Этимологический словарь славянских языков. Праславянский лексический фонд. Вып. 9 (*jьz - *klenьje) / Под ред. О. Н. Трубачёва. — М.: Наука, 1983. — 197 с.